قبل از کم آبی و خشکسالی چه کرده ایم؟!

در روزگاری که خبرهای نا امید کننده از وضعیت آب کشور به گوش می رسد ، و فقط تهدیدات کم آبی تیتر اخبار و ملکه ذهن مسئولین کشور شده است ، در تمام دنیا از سال ها قبل بهینه سازی مصرف و روش های نوین را تست کرده و به نتایج شگرفی دست پیدا کرده اندبه عنوان مثال در منطقه خشک در استرالیا با استفاده از انرژی خورشید روزانه یک میکلیون لیتر آب دریا را برای کشاورزی آماده می کند و در دل کویر به تولید سیفی جات پرداخته اند و ماهیانه 17 هزار تن گوجه فرنگی تولید می کنند یا مثال های دیگری که در مناطق خشک و کم آب تولیدات کشاورزی با راندمان بالا تولید می شود اما در کشور ما که از سالها قبل کم آبی و خشکسالی زنگ خطر آن به صدا درآمده بود ، به عنوان یک اولویت در کار مسئولین مربوطه قرار نگرفت.
به یاد دارم بیست سال پیش در جزیره کیش منطقه ای که هیچ آب مناسبی برای کشاورزی وجود نداشت اولین کشت بدون خاک در مزرعه ای بزرگ گلخانه ای تولیداتی را عرضه می کرد که در آن زمان در نوع خود بی نظیر بود، و حتی محصولات تولیدی به دلیل نزدیکی با دبی به آن جا با هواپیما صادر می شد.افزایش راندمان تولید در سطح با این روش و تغییرات محصول به محصولی با کیفیت در 20 سال پیش به عنوان شگفتی منطقه محسوب می شد.
حالا بعد از گذشت بیست سال برای افزایش راندمان و استفاده بهینه از آب چه کرده ایم؟!
شاید اعداد و ارقامی از دستگاه های ذی ربط قابل ارائه باشد اما باید در عمل و تاثیر آن را در جامعه و بین مردم مشاهده کنیم.
اگر بخواهیم در بخش کشاورزی بهینه سازی مصرف و افزایش راندمان را در نمودار آماری خود ترسیم کنیم هنوز فاصله بسیار زیادی با دنیا داریم دبی بیست سال پیش محصول ما را می خرید.
جدا الان شاید صادر کننده باشیم؟! محصولی از سرزمینی می خرید که آب کشاورزی در آن معنا نداشت پس در کشور ما پتانسیل لازم وجود دارد.
نخبگان در تمامی بخش ها حاضر هستند، اما اراده ای برای رسیدن به هدف وجود ندارد.چند سال پیش با توجه به شغل روزنامه نگاری به جوانی برخورد کردم که بسیار با اشتیاق از تولید علوفه در اتاقی کوچک به صورت طبقاتی سخن می گفت.با بزاعت خودش بروشوری نیز چاپ کرده بود .و ادعا داشت که خوراک 5 راس گاو در کل 12 ماه سال را در اتاق به وسعت 40 متر می تواند تامین کند.
آن زمان هم گله مند بود که مسئولین هیچ استقبالی از وی نکردند و از من خاسته بود در غالب گفت و گویی حرفش را به مسئولین برسانم .
خب اگر در سطح کشور کنکاش کنیم درخواهیم یافت که چه تعداد از این گونه مشتاقان وجود دارد.امروز تمرکز باید برای رسیدن به هدف و توسعه کشور بر کار و کار و کار و حمایت و حمایت و حمایت از بخش خصوصی باشد.متاسفانه درگیری های ذهنی مسئولین به سیاست آن هارا از این مهم دور کرده است.
امروز باید یقه کسانی را به دست بگیریم که در زمان تصدی و مسئولیت خود که بحران کم آبی را پیش بینی می کردند چه کردند؟!
فرصت هارا سوزاندیم، زمان به عقب بر نخواهد گشت و روز به روز بر مشکلات کشور افزوده خواهد شد.
باید باور کنیم که باید خودمان بسازیم امیدی به بیرون مرزها نیست کشوری مثل ایران با این اقلیم استثنایی نباید از کمبود مواد غذایی احتمالی که شاید از تحریم نتوانیم وارد کشور کنیم نگران باشد.